Του Γιώργου Αργυρόπουλου (Δικηγόρος, ΜΔΕ Δημοσίου Δικαίου και Πολιτικής Επιστήμης)
Μπήκαμε λοιπόν στο 2016. Ακόμα μια χρονιά έφυγε, μία άλλη ήρθε. Ο χρόνος κυλά. Είτε υπέρ μας είτε κατά μας. Γενικά θεραπεύει τα άτομα, τη χώρα και το περιβάλλον που ζούμε μάλλον όχι. Φαίνεται ότι ο χρόνος δεν αλλάζει τα πράγματα γύρω μας. Όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας «μήνα μπαίνει, μήνα βγαίνει» η αίσθηση παραμένει ίδια. Κι επειδή έπιασα τις παροιμιώδεις φράσεις της κοινωνίας μας ας θυμηθούμε και μια που την αναπολούμε στις αρχές κάθε νέου χρόνου που έρχεται: «κάθε πέρσι και καλύτερα».
Μετά το ευχάριστο κλίμα των εορτών βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τις προκλήσεις της νέας χρονιάς. Καθένας μας θέτει στόχους και ξεκινά την υλοποίησή τους. Τί στόχους όμως θέτουμε συλλογικά, ως κοινότητα, ως χώρα; Ποιες προσδοκίες έχουμε από το νέο έτος και τι θέλουμε να επιτύχουμε στο εσωτερικό και διεθνές επίπεδο ως Ελλάδα; Η κυβερνητική πολιτική συνεχίζεται υπό το στενό κλοιό των μνημονιακών δεσμεύσεων του περασμένου καλοκαιριού. Οι ρυθμίσεις πολλές και σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Νέο ζήτημα προς ρύθμιση, το ασφαλιστικό. Η κοινωνική ασφάλιση που διέπει τις εργασιακές σχέσεις και τις περιβάλλει με τις πρόνοιες του κοινωνικού κράτους είχε πάντοτε στρεβλώσεις και αρρύθμιστα θέματα. Η νέα μεταρρύθμιση αναπροσαρμόζει, επί τα χείρω, πολλές διατάξεις για διάφορες κοινωνικές ομάδες, υπαλλήλους και ελεύθερους επαγγελματίες. Από την άλλη, το σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομοφύλων ζευγαριών, μία οιονεί δέσμευση έναντι του ευρωπαϊκού κεκτημένου και γενικότερα του προσανατολισμού της χώρας ως σύγχρονου ανεκτικού κράτους, υπερψηφίστηκε από τη Βουλή των Ελλήνων. Μέσα στη μνημονιακή πραγματικότητα ήταν μια ένδειξη ότι η χώρα μπορεί να κατοχυρώσει δικαιώματα που ανταποκρίνονται στο σύγχρονο περιβάλλον. Πολύς λόγος έγινε για το ζήτημα αυτό. Όμως, ούτε οι ομοφυλόφιλοι θα γίνουν πλειοψηφία ούτε θα αλλοιωθεί η κοινωνία αν κατοχυρωθούν τα δικαιώματά τους ως πολίτες νομικά μέσω του συμφώνου συμβίωσης. Είναι θέμα ισότητας. Δεν έχουν θέση θρησκευτικές/πολιτικές κρίσεις που αλλοιώνουν ένα ζήτημα δημοκρατίας.
Τι πρόκειται να συμβεί στα διεθνή είναι η επόμενη σκέψη μας. Ποια είναι η θέση της πολιτικής ηγεσίας της χώρας; Πολλαπλά μέτωπα ανοικτά σε όλο τον κόσμο και ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή. Η προσφυγική ροή από τη Συρία συνεχίζεται αμείωτη δοκιμάζοντας τα όρια των κρατικών μας δομών και της προσφοράς των τοπικών κοινωνιών. Το Ισλαμικό Κράτος μετά τις επιθέσεις στη Γαλλία αποτελεί υπαρκτό κίνδυνο για την ασφάλεια κάθε δυτικής χώρας καθώς διαθέτει τοπικούς πυρήνες. Οι σχέσεις Ρωσίας-Τουρκίας περνούν τη χειρότερη κρίση τους μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με τις διμερείς επαφές να έχουν διακοπεί και η κρίση να οδηγεί σε ενίσχυση των βάσεων της Ρωσίας στην Αρμενία στα σύνορα με την Τουρκία. Από την άλλη, η εκτέλεση του κορυφαίου Σιίτη κληρικού Νιμρ αλ-Νιμρ στη Σαουδική Αραβία δημιουργεί νέες συνθήκες στην περιοχή αναδύοντας το σχίσμα Σουνιτών-Σιιτών, των δύο διαφορετικών δογμάτων του Ισλάμ που χρονολογείται εδώ και 14 αιώνες και προέκυψε μετά το θάνατο του Μωάμεθ το 632 μ.Χ. σχετικά με τη διαδοχή του. Οι Σουνίτες πίστευαν ότι ο διάδοχος θα έπρεπε να εκλεγεί ενώ οι Σιίτες ότι μόνο οι απόγονοι του προφήτη θα έπρεπε να αναλάβουν το αξίωμα του χαλίφη. Η κρίση αυτή αναμένεται να εντείνει την αστάθεια στην περιοχή. Η Ελλάδα λόγω της θέσης της επηρεάζεται άμεσα από οποιαδήποτε νέα αναμόχλευση ερίδων μεταξύ κρατών της Μέσης Ανατολής. Στα νησιά ήδη η κατάσταση είναι τραγική. Με υπεύθυνη στάση και ολικό σχέδιο, η κυβέρνηση μπορεί να πετύχει τη στήριξη από την Ευρώπη σε κρίσιμα θέματα. Ας ελπίσουμε να το κάνει.
Τέλος, για τους πολίτες η νέα χρονιά δε φέρνει κάτι νέο που θα αλλάξει άρδην τη ζωή τους. Η οικονομική συγκυρία απομονώνει και αφαιρεί από την κοινωνία τη μαχητικότητά της. Όμως, με την απόρριψη του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος πρέπει να ζητάμε το νέο. Μόνη η απαξίωση οδηγεί σε αδιέξοδο. Ας ξεφύγουμε από τα κομματικά και μικροπολιτικά πάθη και ας βρούμε πρακτικές και εφαρμόσιμες λύσεις από τα μικρά (τοπικά) μέχρι τα μεγάλα (εθνικά) προβλήματα. Πρέπει να συμμετέχουμε, πρέπει να ελέγχουμε, πρέπει να κρίνουμε. Είναι υποχρέωσή μας ως κοινωνία. Με τη νέα χρονιά ας απαιτήσουμε να γίνουν πράξη οι προσδοκίες μας.