Η διαρκής και παρατεταμένη οικονομική κρίση που βιώνει η πατρίδα μας τα τελευταία οκτώ χρόνια, μετατρέπεται σταδιακά σε μια κρίση θεσμών, ηθών αλλά και αξιών. Βιώνουμε ως πολίτες και ως κοινωνία ένα αδιέξοδο χωρίς τέλος, χωρίς να διαφαίνεται προοπτική βελτίωσης της κατάστασης στο άμεσο ή ακόμα και το απώτερο μέλλον. Παρά το γεγονός ότι ως λαός είμαστε από τη φύση μας αισιόδοξοι, τα ερεθίσματα που δεχόμαστε από την καθημερινότητα της ζωής που βιώνουμε,δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας.

Ένα ερώτημα στο οποίο επιδιώκω αγωνιωδώς να βρω μια απάντηση (όπως φαντάζομαι και πολλοί άλλοι συμπολίτες) είναι το εξής: Πως καταφέραμε στην πιο ειρηνική περίοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας της χώρας μας, να φτάσουμε στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης; Από το 1974 μέχρι σήμερα η χώρα μας δεν ενεπλάκη σε πολέμους (είτε εθνικούς είτε εμφύλιους), δεν βίωσε στρατιωτική δικτατορία, όπως συνέβη στο παρελθόν, γεγονότα τα οποία πράγματι κλονίζουν τα θεμέλια μιας χώρας, τον οικονομικό και κοινωνικό της ιστό.

Υπάρχει άραγε απάντηση στο παραπάνω ερώτημα; Αν όντως υπάρχει, είναι βέβαιο ότι δεν είναι μια σύντομη απάντηση. Και δεν μπορεί να δοθεί επαρκώς από το παρόν άρθρο, όσο περιεκτικό και αν είναι.

Το ερώτημα αυτό θα αποτελέσει σε λίγα χρόνια αντικείμενο μελέτης και συγγραφής βιβλίων στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, κατά την άποψή μου, και ίσως τότε δοθεί μια σαφέστερη εικόνα για τους λόγους που η χώρα μας οδηγήθηκε στην παρούσα κατάσταση.

Μια σχολή σκέψης που υφίσταται (κυρίως στο εσωτερικό της χώρας), διατυπώνει την άποψη ότι η ευθύνη για την οικονομική κατάσταση της χώρας ανήκει αποκλειστικά στον ξένο παράγοντα. Οι ηγέτες των άλλων κρατών της υφηλίου επιθυμούν και επιδιώκουν την δυστυχία του Ελληνικού λαού, επιβάλλουν φόρους, απολύουν εργαζόμενους, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, και γενικότερα υπάρχει ένα στρατηγικό σχέδιο εξαθλίωσης και εξόντωσης του ελληνικού λαού. Οι αποφάσεις για την μοίρα της χώρας έχουν ληφθεί από το εξωτερικό, και δεν υπάρχει δυνατότητα αντίστασης σε αυτές.

Χωρίς να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι οι ξένοι κατά καιρούς τηρούν πράγματι μια αυστηρή και άκαμπτη στάση απέναντι μας, εντούτοις διαφωνώ με την άποψη αυτή, και ο σημαντικότερος λόγος είναι ότι μια τέτοια προσέγγιση απαλλάσσει τις πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας από τις ευθύνες που αναλογούν σε αυτές, καθώς υποτίθεται ότι ήρθαν προ τετελεσμένων γεγονότων και δεν είχαν δυνατότητα και περιθώρια αντίδρασης.

Μια δεύτερη σχολή σκέψης υποστηρίζει ότι για όλα τα δεινά της χώρας φταίνε οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας. Δηλαδή οι ανεπαρκείς και διεφθαρμένοι Έλληνες πολιτικοί, που ζουν πλούσια ζωή, έχουν εξασφαλίσει τα παιδιά και τα εγγόνια τους, που βασανίζουν τον Ελληνικό λαό και τον ωθούν στην δυστυχία, για να πληρώσει εκείνος το τίμημα των δικών τους πολιτικών χειρισμών που οδήγησαν στην καταστροφή της χώρας.

Καμία όμως από τις δυο σχολές σκέψης δεν ερευνά την ευθύνη που οι ίδιοι έχουμε ως πολίτες και ως λαός. Όσο και αν αυτό μπορεί να ακούγεται δυσάρεστο, την μεγαλύτερη ευθύνη για την εξέλιξη των πραγμάτων στην χώρα μας δεν την έχουν ούτε οι ξένες χώρες ή θεσμοί, ούτε οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας, αλλά εμείς οι ίδιοι ως πολίτες, και θα εξηγήσω αμέσως γιατί.

Η ελληνική κυβέρνηση, σύμφωνα με το πολίτευμα της προεδρευόμενης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας που ισχύει στη χώρα μας από την Μεταπολίτευση και μετά, προκύπτει μετά από εθνικές/βουλευτικές εκλογές στις οποίες ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας. Το κόμμα που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους, αναλαμβάνει και την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας. Επίσης οι βουλευτές των κομμάτων που εκλέγονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, επιλέγονται με σταυρό προτίμησης.

Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι υπάρχει προσωπική και ατομική ευθύνη του κάθε πολίτη, για την κυβέρνηση που επιλέγει, αλλά και για ποιους πολιτικούς επιτρέπει να τον εκπροσωπούν στο κοινοβούλιο. Οι πολιτικές ηγεσίες στην συνέχεια, διαμορφώνουν την εξωτερική πολιτική της χώρας, και ορίζουν τις σχέσεις μας με τα ξένα κράτη και τους ξένους θεσμούς.

Συνεπώς πρέπει να ασκήσουμε σκληρή αυτοκριτική, γιατί επιτρέψαμε σε ανθρώπους πολλές φορές κατώτερους των περιστάσεων να ορίζουν τις τύχες της χώρας μας, καθώς τους αναθέσαμε θέσεις ευθύνης με την ψήφο μας.

Η αλλαγή νοοτροπίας είναι κατά την άποψή μου το κλειδί για την πρόοδο της χώρας. Πρέπει να αντιληφθούμε ότι η εργατικότητα, η συνέπεια, η ειλικρίνεια, η εντιμότητα πρέπει να ανταμείβονται. Πρέπει να συμβάλλουμε όλοι μαζί, ώστε να διαμορφωθεί μια κοινωνία που τα μέλη της θα απολαμβάνουν ισονομία, ισοπολιτεία, και αξιοκρατία.
Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εμπεδώσουμε το αίσθημα της κοινωνικής δικαιοσύνης σε όλους τους πολίτες, και θα μπορέσουμε να χτίσουμε μια κοινωνία που θα αξίζουμε και θα χαιρόμαστε να ζούμε τόσο εμείς, όσο και οι μελλοντικές γενιές.