Το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου το 1945 είχε ιδιαίτερο αντίκτυπο στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Οι θηριωδίες των Ναζί σε βάρος των Εβραίων, με τις εκατοντάδες χιλιάδες εκτελέσεις και τα περίφημα στρατόπεδα συγκέντρωσης (με γνωστότερο από αυτά το στρατόπεδο του Άουσβιτς, που βρίσκεται στην σημερινή Πολωνία), οδήγησαν στο να χαθούν συνολικά περίπου έξη εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές!!
Η Διεθνής Κοινότητα ασφαλώς δεν θα μπορούσε να μείνει ασυγκίνητη από αυτό το ανθρώπινο δράμα, και έπρεπε να δοθεί η δυνατότητα στον εβραϊκό λαό να αποκτήσει την δική του πατρίδα, και να εξασφαλιστεί ότι ποτέ στο μέλλον δεν θα υποστεί δεινά ανάλογα με αυτά που υπέστη κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (O.H.E) στις 29 Νοεμβρίου 1947, αποφασίζεται η διαίρεση της Παλαιστίνης (η οποία ήταν έως τότε υπό βρετανική διοίκηση) σε δυο κράτη, ένα εβραϊκό και ένα αραβικό. Στις 14 Μαΐου του 1948, μια ημέρα πριν την λήξη της Βρετανικής Διοίκησης της Παλαιστίνης, το ανώτατο εβραϊκό συμβούλιο ανακηρύσσει την ανεξαρτησία του κράτους του Ισραήλ.
Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ σηματοδότησε την δικαίωση πολυετών αγώνων των απανταχού Εβραίων για την ανεύρεση μιας εθνικής εστίας, για τους Παλαιστίνιους όμως έγινε η παράνομη κατάληψη και κατοχή των δικών τους εδαφών, και η εκδίωξη από τις δικές τους πατρογονικές εστίες. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ συνάντησε την σφοδρή αντίθεση του αραβικού κόσμου στο σύνολό του, ο οποίος ήθελε να εκφράσει την συμπαράστασή του στους Παλαιστίνιους, οι οποίοι είναι και αυτοί Άραβες.
Τα χρόνια που ακολούθησαν χαρακτηρίζονται κυρίως από πολεμικές συγκρούσεις, εχθροπραξίες και γενικότερες αναταραχές μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, Εβραίων και Αράβων, με τα φαινόμενα αυτά να εμφανίζουν ιδιαίτερη ένταση και σφοδρότητα κυρίως κατά τις πρώτες δεκαετίες της ίδρυσης του κράτους του Ισραήλ, και μέχρι το τέλος του 20ου αιώνα.
Ειδήσεις από το Ισραήλ, την Λωρίδα της Γάζας, τα Παλαιστινιακά εδάφη που αφορούν τρομοκρατικές επιθέσεις, εξεγέρσεις, και γενικότερες αναταραχές υπάρχουν σχεδόν σε καθημερινή βάση και καλύπτονται από τα μεγαλύτερα και εγκυρότερα ειδησεογραφικά δίκτυα παγκοσμίως. Είναι ελάχιστες και πολύ σύντομες οι χρονικές περίοδοι, κατά τις οποίες επικρατεί ειρήνη και ηρεμία στην συγκεκριμένη περιοχή.
Η πρόσφατη μάλιστα απόφαση του Προέδρου των Η.Π.Α. Ντόναλντ Τράμπ, να μεταφέρει την πρεσβεία της χώρας του από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, μια πόλη που θεωρείται ιερή από Μουσουλμάνους, Εβραίους και Χριστιανούς, για διαφορετικούς ιστορικούς και θρησκευτικούς λόγους, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις από την πλευρά των Παλαιστινίων. Αποτέλεσμα ήταν, να υπάρξουν δεκάδες νεκροί Παλαιστίνιοι την ημέρα των εγκαινίων της πρεσβείας των Η.Π.Α. στην Ιερουσαλήμ, η οποία συμβολικά επελέγη να είναι η 14η Μαΐου 2018, δηλαδή η ημέρα κατά την οποία συμπληρώνονταν 70 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Μια επίσης πολύ σημαντική αιτία εντάσεων και πολιτικής αντιπαράθεσης στην Μέση Ανατολή, είναι η αντιπαλότητα μεταξύ Σουνιτών και Σιϊτών μουσουλμάνων, που διατρέχει το σύνολο των χωρών της Μέσης Ανατολής.
Το Σχίσμα στην θρησκεία του Ισλάμ έχει τις ρίζες του στον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ το 632 μ.χ., και στην αναζήτηση του διαδόχου του. Ένα μέρος των μουσουλμάνων πιστών θεώρησε ότι ο διάδοχος του Μωάμεθ θα πρέπει να επιλεγεί με αξιοκρατικά κριτήρια (Σουνίτες), ενώ ένα άλλο θεώρησε ότι ο διάδοχος του Μωάμεθ πρέπει να είναι εξ αίματος συγγενής του (Σιΐτες).
Η αντιπαράθεση αυτή διαρκεί ήδη δέκα τέσσερις αιώνες. Στα 1,6 δισεκατομμύρια μουσουλμάνων που υπάρχουν σήμερα στον κόσμο, ποσοστό 85% αυτών είναι Σουνίτες, και μόλις ποσοστό 15% αυτών είναι Σιΐτες.
Η θρησκευτική διαμάχη έχει μεταφερθεί και σε στρατιωτικό, πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, και σήμερα στην περιοχή της Μέσης Ανατολής έχει ως κύριους εκφραστές το Ιράν (Σιΐτες) και την Σαουδική Αραβία (Σουνίτες). Οι δυο αυτές χώρες, αν και δεν βρίσκονται σε ευθεία πολεμική σύγκρουση μεταξύ τους, ασκούν επιρροή στους μουσουλμάνους του ίδιου δόγματος των υπολοίπων χωρών της Μέσης Ανατολής, με προεκτάσεις απρόβλεπτες, και πολλές φορές χαοτικές, για την εσωτερική πολιτική κατάσταση των χωρών αυτών.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της Συρίας. Ενώ η πλειοψηφία των κατοίκων της χώρας είναι Σουνίτες, διοικείτο από μια μειοψηφία Σιΐτών με πρόεδρο τον Μπασάρ Αλ Άσαντ. Συνεπώς δεν θα πρέπει να προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός, ότι στον εμφύλιο πόλεμο που διαρκεί στην χώρα εδώ και επτά χρόνια, η συντριπτική πλειονότητα των αντικαθεστωτικών είναι Σουνίτες. Ο πόλεμος αυτός θυμίζουμε ότι έχει ήδη στοιχίσει πάνω από 250.000 ανθρώπινες ζωές, και έχει υποχρεώσει πάνω από 11 εκατομμύρια Σύριους να εγκαταλείψουν την χώρα τους και να ακολουθήσουν τον δρόμο της προσφυγιάς.
Ο αναγνώστης αυτού του άρθρου πιθανόν να αναρωτιέται για ποιόν λόγο να τον αφορούν όλα αυτά. Η καθημερινότητα όλων μας ως πολίτες του Δυτικού Κόσμου, επηρεάζεται από τις ολοένα αυξανόμενες τρομοκρατικές επιθέσεις σε χώρες της Ευρώπης καθώς και στις Η.Π.Α., και οι υπαίτιοι των τρομοκρατικών ενεργειών επικαλούνται ως κύριο κίνητρό τους την έκρυθμη κατάσταση στην Μέση Ανατολή, επιρρίπτοντας ευθύνες στις χώρες του Δυτικού Κόσμου, ότι υποκινούν τις αντιπαλότητες και τις πολεμικές συγκρούσεις στην Μέση Ανατολή, για εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.
Ως Έλληνες καθώς και ως Ευρωπαίοι πολίτες, θα μπορούμε να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς, όταν υπάρχει ειρήνη στην Μέση Ανατολή. Για αυτό θα πρέπει οι λαοί αλλά κυρίως οι κυβερνήσεις της Δύσης, του αυτοαποκαλούμενου πολιτισμένου κόσμου, να αφιερωθούν στον σκοπό της επιδίωξης εξεύρεσης πολιτικών λύσεων στα προβλήματα της Μέσης Ανατολής μέσω της διπλωματικής οδού.
Στο ταξίδι της ανθρωπότητας στον 21ο αιώνα με τελικό προορισμό την πολυπόθητη παγκόσμια ειρήνη, ο σημαντικότερος ενδιάμεσος σταθμός είναι χωρίς αμφιβολία η ειρήνη στην Μέση Ανατολή.
*Ο Κωνσταντίνος Γεννάδης είναι Δικηγόρος στον Άρειο Πάγο, πτυχιούχος Νομικής των Πανεπιστημίων University of Northumbria at Newcastle της Μεγάλης Βρετανίας, και Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.