Βιώνοντας μέρα με τη μέρα την οικονομική κρίση, όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά σε όλη την Ευρώπη, διαπιστώνω πόσο μεγάλο λάθος ήταν  -αν ήταν λάθος και δεν έγινε σκόπιμα-  που το ένα (1)ευρώ κυκλοφόρησε μόνο σαν κέρμα και όχι σαν χαρτονόμισμα.

Δηλαδή οι Αμερικανοί είναι χαζοί που έχουν το ένα δολάριο σε χάρτινη μορφή; Γιατί το κάνουν; Πολύ απλά για να δώσουν αξία στο νόμισμα τους.

Δεν είναι λίγοι οι οικονομολόγοι στην Ευρώπη, που υποστηρίζουν την άποψη πως αν το ευρώ ήταν χάρτινο, ενδεχομένως να είχαν αποφευχθεί πολλά προβλήματα. Όσο κι ακούγεται υπεραπλουστευμένη προσέγγιση, εν τούτοις έχει βάση, γιατί όλοι θα υπολογίζαμε πολύ περισσότερο το κοινό μας νόμισμα. Αν πιάναμε το ένα ευρώ και δεν ήταν ένα μικρό κέρμα, αλλά ένα μεγάλο χαρτονόμισμα.

Αλήθεια δεν υπολογίζετε περισσότερο το χάρτινο δολάριο όταν το έχετε στο χέρι σας ή στη τσέπη σας;

Κι αυτή η καθοριστική νομισματική επιλογή της κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας έπαιξε το ρόλο της αλλά νομίζουμε ότι η βασική αιτία της κρίσης είναι το αδηφάγο τραπεζικό σύστημα.

Αυτό που ακόμη και τώρα, δεν θέλει να προσαρμοστεί και να απολέσει έστω ένα μικρό τμήμα από τα υπερκέρδη του. Εδώ βρίσκεται η αιτία του κακού.

Και όσο οι κυβερνήσεις φοβούνται να το αγγίξουν, επιβάλλοντας, κανόνες, ελέγχους και τη φορολόγηση των κερδών του, αξιόπιστη λύση δεν θα βρεθεί.

Ο τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος έχει ήδη ξεκινήσει, έχει τη μορφή οικονομικού πολέμου και οδηγεί σε εξαθλίωση εκατομμύρια Ευρωπαίους.

Μπορεί να μην υπάρχουν ακόμη τόσα θύματα, όσο στους δύο Παγκόσμιους πολέμους του προηγούμενου αιώνα, αλλά έχει κι αυτός σημαντικές απώλειες.

Χιλιάδες άνθρωποι αυτοκτονούν και εκατομμύρια άλλοι έχουν χάσει το χαμόγελο τους, είναι σε απόγνωση και σε κατάθλιψη.

Εκατοντάδες χιλιάδες νέοι ξενιτεύονται, εκατομμύρια άλλοι είναι στην ανεργία εντός των χωρών τους. Δεν είναι πόλεμος αυτός; Δεν είναι διάλυση της κοινωνίας, οικογενειών, πόλεων , χωρών;

Σε αυτόν τον πόλεμο έχει φανεί η λειψανδρία ηγετών. Δεν υπάρχει ένας Βίλι Μπραντ, ένας Ζισκάρ Ντεστέν, ένας Φρανσουά Μιτεράν, μια Μάργκαρετ Θάτσερ, ένας Τζούλιο Αντρεότι,  ένας Άλντο Μόρο, ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες, που θα πάρουν το παιχνίδι επάνω τους και θα δώσουν λύσεις.

Ο Ολάν και ο Κάμερον δεν φαίνονται ικανοί να ορθώσουν το ανάστημα τους στην κυρίαρχο Γερμανία, η οποία στο τέλος θα υποστεί τις συνέπειες της κρίσης του Νότου.

Γιατί τώρα που οι Νότιοι δεν έχουν λεφτά, δεν αγοράζουν γερμανικά προϊόντα και σύντομα οι γερμανικές βιομηχανίες θα αρχίσουν τις μαζικές απολύσεις στα εργοστάσια τους.

Όλα έχουν αφεθεί σε τεχνοκράτες που προέρχονται κυρίως από τον τραπεζικό χώρο. Αυτοί καλούνται να τιθασεύουν τις Τράπεζες. Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό;

Εικόνες σαν αυτές που έζησαν όλοι στην Αργεντινή δεν θα αργήσουν να εμφανιστούν και στην Ευρώπη, αν οι έχοντες και κατέχοντες δεν τολμήσουν να δουν και αξιολογήσουν με ρεαλισμό την κατάσταση.

Γιάννης Δάρας