Του Κωνσταντίνου Γεννάδη
Η επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, και τα γεγονότα που ακολούθησαν αυτή – η πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών και η έλευση της Μεταπολίτευσης το 1974 - φέρνουν συνειρμικά στο μυαλό μας μια μαύρη σελίδα της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, αναπόσπαστα συνδεδεμένη με εκείνα τα γεγονότα: την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, και την συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή για 40 χρόνια (1974-2014) του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Η μοναδική συμπαγής εστία Ελληνισμού με διαρκή, αδιάλειπτη και μακραίωνη παρουσία εκτός της Ελλαδικής Επικράτειας, μετά το 1950 εντοπίζεται στην Κύπρο. Τρείς δεκαετίες νωρίτερα, είχε συντελεστεί η Μικρασιατική Καταστροφή (1922), που είχε ως αποτέλεσμα τον βίαιο ξεριζωμό του Μικρασιατικού Ελληνισμού από τις πατρογονικές του εστίες.
Ο Κυπριακός Ελληνισμός ανέκαθεν επιθυμούσε την Ένωση με την «Μητέρα Ελλάδα». Και η αλήθεια είναι ότι, πριν το 1974, δόθηκαν ευκαιρίες, οι οποίες έχουν καταγραφεί ιστορικά, για την υλοποίηση αυτής της Ένωσης. Η έλλειψη όμως σχεδιασμού και διορατικότητας εκ μέρους της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας, είχε ως αποτέλεσμα οι ευκαιρίες αυτές να μείνουν αναξιοποίητες.
Και σαν να μην έφτανε αυτό η Τουρκία, επικαλούμενη τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου (1959-1960) και εκμεταλλευόμενη την αφορμή που δόθηκε με το πραξικόπημα σε βάρος του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου τον Ιούλιο του 1974, εισέβαλλε στο νησί λίγες μέρες μετά και σε δυο φάσεις (Ιούλιος 1974 – Αττίλας Ι, και Αύγουστος 1974 – Αττίλας ΙΙ), επέβαλλε την de facto διχοτόμηση της Κύπρου.
Χρέος της Ελληνικής Πολιτείας είναι να μην ξεχνά (και εμείς ως πολίτες να μην ξεχνάμε) τις τεράστιες ευθύνες που μας βαρύνουν για εκείνη την περίοδο (καθώς η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ευθύνεται κυρίως για αυτή την εξέλιξη), και να παρέχουμε στους Κυπρίους, το μοναδικό Κράτος στην υφήλιο που είναι της ίδιας εθνικότητας με εμάς, κάθε δυνατή στήριξη σε πολιτικό, διπλωματικό, και στρατιωτικό επίπεδο.
Είναι ένα χρέος απέναντι στην Κύπρο, στους εαυτούς μας και στην Ιστορία του Ελληνισμού.