Γράφει ο δημοτικός σύμβουλος Αιγάλεω, Σταύρος Τασιόπουλος
Η έρευνα της PwC για την ανάπτυξη των δυνατοτήτων των νέων στις χώρες του ΟΟΣΑ, βρίσκει την Ελλάδα λίγο πριν την τελευταία θέση μαζί με την Ισπανία και την Ιταλία. Τα δεδομένα της νέας αυτής έρευνας, δεν προκαλούν έκπληξη αλλά επιβεβαιώνουν ότι η χώρα βιώνει περίοδο μεγάλης κρίσης και ότι κυρίως δεν ανταποκρίνεται στις προκλήσεις και τις ανάγκες για ουσιαστική συμμετοχή των νέων στην οικονομία και την κοινωνία.
Η ενίσχυση των δυνατοτήτων ή αλλιώς capabbilities κατά τον Νομπελίστα οικονομολόγο Amartya Sen, είναι το στοιχείο που δομεί την ειδοποιό διαφορά στην λειτουργία της οικονομίας μιας χώρας και συνδέεται με το επίπεδο της κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής ανάπτυξης και την συνολική λειτουργία της δημοκρατίας. Ανάλογες παρατηρήσεις και προτάσεις αναπτύσσονται και στο βιβλίο “Γιατί αποτυγχάνουν τα έθνη” όπου η βελτίωση της λειτουργίας των θεσμών σε συνδυασμό με τον ενισχυμένο ρόλο των νέων ανθρώπων εγγυάται καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με άλλες πολιτικές, ιδίως σε περιόδους ύφεσης.
Οι δύο σημαντικές παράμετροι της έρευνας είναι ότι:
α) λαμβάνει ως σημείο σύγκρισης το 2006 και συνεχίζει ως το 2014, περιλαμβάνοντας δηλαδή την περίοδο διακυβέρνησης από περισσότερες κυβερνήσεις
και β) εξετάζει τις επιδόσεις των κρατών πριν την οικονομική κρίση του 2008, κατά τη διάρκεια αυτής και μέχρι σήμερα.
Με αυτά τα κρίσιμα σημεία δίδεται η εικόνα της πολιτικής που ασκούν τα κράτη αναφορικά με τους νέους και τις διαδικασίες που αφορούν την εκπαίδευση, την ένταξη στην απασχόληση και την παροχή εργασιακής εμπειρίας. Την περίοδο της οικονομικής κρίσης και τις περιόδους ύφεσης που έχουν ακολουθήσει, η ενίσχυση των νέων αποτελεί ανάγκη επιτακτική όχι μόνον για λόγους κοινωνικής πολιτικής, αλλά όπως αποδεικνύεται και ενίσχυσης της οικονομίας μιας χώρας καθώς και των εσόδων της.
Η έρευνα προχωράει στην μελέτη της ενδεχόμενης ενίσχυσης του ΑΕΠ (σε δις ευρώ), μιας χώρας αν η ενίσχυση των νέων προσεγγίσει το ποσοστό που έχει η Γερμανία και αν ακολουθηθούν ανάλογες πολιτικές που θα ανασχέσουν τις επιπτώσεις της κρίσης αλλά και θα προωθήσουν τους νέους και στην συμμετοχή στην εκπαίδευση και στην ένταξη στον εργασιακό βίο.
Πιο συγκεκριμένα η Γερμανία από την 8η θέση το 2006 και ποσοστό 58,4% βρίσκεται πλέον τέλη του 2014 στην 2η θέση και σε ποσοστό 66,3%, ενώ ταυτόχρονα η ανεργία στους νέους βρίσκεται κάτω από το 8%. Σημειωτέον ότι κάθε 1% σημαίνει δις ευρώ στο ΑΕΠ.
Η Ελλάδα εκτιμάται ότι αν προχωρούσε σε πολιτικές που θα βοηθήσουν στην ανέλιξη των νέων, θα έχει άνοδο του ΑΕΠ 8% που σημαίνει στην πράξη περίπου 16 δις ευρώ. Το 2006 η χώρα βρισκόταν στην 31η θέση εκ των 34, όμως το ποσοστό της ήταν στο 37,5% ενώ σήμερα είναι στο 21,2%, ενώ το 2011 ήταν στο 28,4%. Δηλαδή σε μια τριετία σημείωσε πτώση 8 ποσοστιαίων μονάδων στον δείκτη ένταξης και ενίσχυσης των νέων.
Παράλληλα σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού Forbes επιβεβαιώνεται ότι η Ελλάδα έχει τους περισσότερους άνεργους πτυχιούχους στις χώρες του ΟΟΣΑ, που αν συνδυαστεί με την έρευνα της PwC τότε πολύ απλά οι νέοι προσπαθούν όσο μπορούν αλλά το κράτος πάσχει και δεν βοηθάει.
Βέβαια η κακή θέση για την Ελλάδα δεν είναι τυχαία ούτε και κυρίως λόγω της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης που διανύουμε. Οι επιταγές εργασίας, οι δομές εκπαίδευσης επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, και πλέον οι εμπειρίες εργασιακής απασχόλησης, που χρηματοδοτήθηκαν και εξακολουθούν να χρηματοδοτούνται από προγράμματα της ΕΕ, δείχνουν να αποτυγχάνουν και να καταλήγουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο.
Από το 2006 μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει 7 πρωθυπουργοί και 7 κυβερνήσεις συν 2 υπηρεσιακές, ενώ η χώρα διήλθε από την περίοδο των πρώτων επιτηρήσεων της ΕΕ στο τρίτο δάνειο από τους Ευρωπαίους δανειστές, για την εξυπηρέτηση των χρηματοδοτικών της αναγκών. Δηλαδή σε κάτι λιγότερο από μια δεκαετία η χώρα δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον πτώση και καμία ουσιαστική πολιτική για την θέση των νέων στην κοινωνία.
Οι πολιτικές ενίσχυσης των νέων όπως αναδεικνύει η έρευνα της PwC, αποκτούν ουσιώδη χαρακτήρα για την πορεία μιας χώρας και οδηγούν στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη, που είναι το ζητούμενο και η μη επίτευξή της είναι η κύρια αιτία πτώσης των κυβερνήσεων.
Η διαρκής και συντονισμένη ενασχόληση με τους νέους από το σχολείο μέχρι την ένταξη στον εργασιακό βίο μέσα από ένα συνδυασμό μεθόδων και εργαλείων ανάπτυξης εγγυάται τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα, ενώ οι αποσπασματικές κινήσεις και η έλλειψη σχεδιασμού οδηγεί σε καταστάσεις όπως η ελληνική που η οικονομική κρίση την χειροτέρεψε.
Αν θέλουμε πράγματι ως κοινωνία την πρόοδο τότε αυτή περνάει μέσα από την πρόοδο των νέων και πλέον υπάρχουν και τα δεδομένα και τα εργαλεία για την επίτευξή της, αρκεί να υπάρχει και η θέληση !